Parasolka przeciwsłoneczna z początku XX wieku. Pokrycie parasolki uszyte jest z batystu, obecnie koloru kremowego, pierwotnie jasno różowego. Jego powierzchnia ozdobiona jest ośmioma poziomymi falbankami z batystu. Stelaż parasolki składa się z dwunastu mosiężnych prętów i sprawnego mechanizmu, drewnianego trzonu, u dołu zakończonego rączką z kości słoniowej. Rączka ma formę walca o gładkiej powierzchni. Szczyt parasolki zakończony figurką gejszy, częściowo rzeźbioną w kości słoniowej i syntetycznej masie plastycznej. Prawdopodobnie rzeźba uległa uszkodzeniu i uzupełniono ubytek – głowę – nowym elementem z masy. Rzeźbiona postać została ukazana w pozycji siedzącej, ubrana jest w tradycyjny strój. W prawej dłoni trzyma przedmiot podobny do wachlarza. Wokół dolnej krawędzi figurki przywiązane są skórzane paski splecione z rzemieni. Paski te służyły do trzymania parasoli lup przewieszania jej na nadgarstku. Końce prętów zakończone bolcami z masy plastycznej imitującej kość słoniową. Parasolka należała do przemyskiej malarki Stefani Jacyszynówny.
Pora letnia to okres sprzyjający podróżom, wypoczynkowi, a także zażywaniu kąpieli – w szczególności tych „słonecznych”, czego efektem jest opalenizna dodająca uroku. Prezentowana parasolka przeciwsłoneczna jest świadectwem tendencji zupełnie przeciwnej do wyżej wspomnianej. Zwłaszcza w XIX wieku modna kobieta dbała, aby mieć jasną cerę, gdyż opalenizna była w złym tonie. Parasolka przeciwsłoneczna stała się bardzo modnym i niezbędnym przedmiotem, o wiele bardziej popularnym niż parasol przeciwdeszczowy. Parasolki damskie stylem nawiązywały do ówczesnej mody. Prezentowana parasolka jest przykładem mody inspirowanej sztuką Dalekiego Wschodu, o czym świadczy jej skromna forma, użyta kość słoniowa oraz motyw rzeźbiarski. Być może jest pamiątką przywiezioną z dalekiej podróży lub odzwierciedla europejskie wyobrażenie Orientu i marzenie o odwiedzeniu tych stron świata.
Kodowanie i design: Michał Krzemiński na bazie projektu stworzonego przez S'Sense
